Μητροπολίτης Ναυπάκτου: "Όχι σε ηγέτες που μας παραμυθιάζουν"

Παρακολουθούμε όλοι τις συζητή σεις για την πέ μπτη δόση του δανείου που θέλουμε να ει­σπρά ξου με από την Τρόϊκα, προκειμένου να μη καταρ ρεύση η οικονομία της Πατρίδας μας.

Κατ’ αρχάς, παρατηρούμε ευχάριστα ότι όλοι μι λούν για την Πατρίδα και την σωτηρία της, μια έν νοια που τον τελευταίο καιρό είχε ατονί­σει χάριν της παγκοσμιοποίησης και των αγα­θών της.

Χωρίς να παραμελούμε την οικουμενικότητα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την αξία της Πατρίδος.

Έπειτα, τα σχετικά με την πέμπτη δόση του δανείου μου υπενθύμισαν τη δόση του «ναρ­κωτικού» που αναμένει με πολύ μεγάλη επι­θυμία ο εξαρτημένος, την οποία δόση πρέπει να λαμβάνει κατά διαστήματα για να μήν εμ­φανισθούν τα συμπτώματα της στέρησης, αλ­λά αυτό τον αφήνει μέσα στόν κλοιό της δου­λείας.

Ο καθηγητής Αντώνιος Κουτσελίνης δίνοντας τον ορισμό της εξάρτησης γράφει ό τι ως ε­ξάρτηση «νοείται μια κατάσταση ψυχική ή και φυσική («σωματική») που εμφανίζεται ως α­ποτέλεσμα της επίδρασης ενός φαρμάκου σ’ ένα ζωντανό οργανισμό και χαρακτηρίζεται α­πό μια ποικιλία εκδηλώσεων, μέσα στίς οποίες περιλαμβάνονται πάντοτε η διάθεση για την συνέχιση λήψης του φαρμάκου, με σκοπό την επανεκδήλωση των φαρμακολογικών ενερ­γειών του ή αντίθετα την α ποφυγή δυσάρεστων συμπτωμάτων που μπορεί να εκδηλωθούν, όταν δεν ληφθεί».

Δεδομένου ότι η εξάρτηση είναι σωματική, ψυχολογική και ιδεολογική, σκέφθηκα ότι η ελ­πίδα και η ε πιδίωξη της λήψης της πέμπτης δόσης θυμίζει έναν εξαρτημένο οργανι­σμό, που είναι εθισμένος στα ψευδαισθησιογόνα-παραισθησιογόνα «ναρκωτικά», τα οποία «προκαλούν διαταραχές της αντίληψης του επιπέδου συνείδησης και του θυμικού».

Έτσι, η αναμενόμενη οικονομική δόση υπενθυμίζει την κατάσταση ενός λαού που είναι ε­ξαρτημένος, που έχει εθισθεί στο φάρμακο και όταν του το παίρνουν αντιμετωπίζει τα συ­μπτώματα της στέρησης. Για να θυμηθώ τον Μαρκούζε, αυτό παραπέμπει στόν «μονοδιάστατο άνθρωπο» και τη «μονοδιάστατη κοινωνία», η οποία παραθεωρεί το «ουσιώδες» του βίου που έχει σχέση με το νόημα ζωής, που δεν στηρίζεται στην πλαστικότητα των αναγκών και την δουλοπρέπεια.

Τα ερωτήμτα είναι πολλά: τόσα χρόνια, λοιπόν, ως λαός και ως κοινωνί α έχουμε υποστεί ε­ξάρτηση σε τέτοιες ανούσιες «ουσίες» που προκαλούν ψευδαισθήσεις και χρειαζόμαστε αλ­λες παράληλες δόσεις; Και θα περιμένουμε πάντοτε από τους παγκόσμιους εμπόρους των «ναρκωτικών ουσιών» να μας δίνουν τις δόσεις για να μήν υποστούμε τις συνέπειες της στέρησης; 

Το πρόβλημα είναι οι δόσεις ή η απεξάρτηση και η θεραπεία από την αναζήτη ση ψευδαισθήσεων, παραισθήσεων μιάς ευτυχισμένης ζωής; Τελικά, χρειαζό μαστε «ευτυχία ή ελευθερία»;

Βλέπω την αντίδραση των «αγανακτισμένων», αλλά και «εξαγριωμένων» πολιτών και δεν θέλω να την ερμηνεύσω μέσα από την διαδικασία της στέρησης, αλλά μέσα από την διαδι­κασία της ελευθέρωσης πό ποικίλες εξαρτήσεις που μας επιβάλ λουν ξένα και ντόπια οικο­νομικά κέντρα συμφερντων και ποικιλόμορφοι μηχανισμοί. Νομίζω ότι αναζητείται η ελευ­θερία από τον φαύλο κύκλο του ψεύδους, των υποσχέσεων μιάς ευτυχισμένης ζωής, που και αυτή δεν έρχεται.

Έχει κουρασθεί ο κόσμος από την απόκρυψη της αλήθειας που γίνεται από αυτούς που έ­πρεπε να ενημερώνουν πλήρως τον λαό, αλλά και από την ανεργία και την στέρηση των αναγκαίων για την βιολογική ζωή.

Πάσχει, όμως, και η κοινωνία μας. Η διαφθορά έγινε μέρος του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και δεν φαίνεται ελπίδα διόρθωσης.

Γνωρίζω ότι στο μέσον της οικονομικής κρίσης δεν γίνονται οικονομικοί έλεγχοι, οι ο ποίοι έ­χουν διαταχθεί προ πολλών ετών, δεν καταβάλλονται οφειλόμενα-πρό στιμα στο Κράτος, μηνύονται στα δικαστήρια έντιμοι υπάλληλοι που τόλμησαν να αποδώσουν ευθύνες, ενώ άλλοι υπάλληλοι που έκαναν τα πάντα να μήν επιστραφεί στο Κράτος ΦΠΑ επιβραβεύωνται με θέσεις για να εισπράξουν τους φόρους από τον λαό! Ζούμε σε μια κοινωνία που κολυ­μπάει στο ψέμα και την υποκρισία. 

Τιμωρούνται απλοί πολί ες που οφείλουν ελάχιστα ποσά και παραμένουν ατιμώρη­τοι και ελεύθεροι όσοι υπήρξαν αιτία να δαπανηθεί το δημόσιο χρήμα.

Από την άλλη πλευρά μερικοί πολιτικοί σκέπτονται ακόμη το πολιτικό κόστος. Εδώ καταρρέ­ει ο οικονομικός και κοινωνικός ιστός της Πατρίδας μας και ακόμη οι πολίτες υπολογίζονται ως ψήφοι.

Σκέπτομαι, όμως, με απλότητα και, ενδεχομένως, με αφέλεια: Γιατί η υπεύθυνη κυβέρνηση δεν καλεί σε συναγερμό όσους γνωρίζουν την οικονομική κατάσταση της χώρας, δηλαδή τους πρώην πρωθυπουργούς, τους πρώην υπουργούς Οικονομικών, τους πρώην διευθυ­ντές τραπεζών, τους ειδήμονες καθηγητές, επιτυ χημένους επαγγελματίες κλπ., ώστε να βρεθεί διέξοδος πό την κρίση με γνώση, αποφασιστικότητα, δικαιοσύνη και ρεαλισμό;

Στην περίπτωση του πολέμου γίνονται επιστρατεύσεις όσων μπορούν να φέρουν όπλα. Στην δική μας περίπτωση δεν πρέπει να γίνει το ίδιο;

Επειδή άρχισα το άρθρο αυτό με το παράδειγμα του εξαρτημένου στίς εξαρτησιογόνες ου­σίες μπορώ να το κλείσω με την σκέψη ότι η εξάρτηση δεν αντιμετωπίζεται με δόσεις, αλλά με μέτρα καταστολής που πρέπει να ληφθούν εναντίον των εμπόρων των «ναρκω­τικών», που αφιονίζουν τον λαό με στόχους ευημερίας, με τη συνεχή θεραπεία απε­ξάρτησης των εξαρτημένων από πλαστικές και ψεύτι κες ανάγκες και με τον αγώνα για δικαιοσύνη και κοινωνική επανένταξή τους, δηλαδή την δημιουργία μιάς κοινωνίας που στηρίζεται στην αλήθεια, την ελευθερία και την δικαιοσύνη.

Και, κυρίως, απαιτείται προσπάθεια απομάκρυνσης όλων από ποικιλόμορφες παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις, έστω και αν αυτό κοστίζει.

Πάντως, σήμερα υπάρχει αγωνία στόν λαό, όχι μόνον από τις επιπτώσεις της κρίσης, αλλά και από την απόκρυψη της αλήθειας. Άν κάποιος παρακολουθεί όλες τις δηλώσεις των πολιτικών και τις καταγράφει ισχυρώς στην μνήμη του, θα διαπιστώσει ότι πάσχουν από αλήθεια, γιατί λέγονται εντελώς αντίθετα πράγματα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

Γι’ αυτό σήμερα χρειάζονται ηγέτες που με θάρρος να λένε την αλήθεια στόν λαό και όχι να τον παραμυθιάζουν και να τον εμπαίζουν, να προτείνουν λύσεις με εντιμό­τητα και να αντιμετωπίσουν με γενναιότητα τα θέματα που συνδέονται με την κρίση. Ισχύει και εδώ το ρητό: «η αλήθεια μεγάλη και ισχυροτέρα παρά πάντα» (Α’  Έσ δρα, δ’, 35).–